تحلیل مفهوم اجتماع پذیری در فضاهای جمعی شهری (نمونه پژوهی: پلازاهای شهری)

امروزه با شهرهایی مواجه هستیم که در طول زمان و در نتیجه رشد و توسعه دچار سردرگمی و بلاتکلیفی در کلیات و جزئیات شده و اثرات منفی بسیاری بر شهروندان خود باقی گذاشته اند. شهری با حرکت بی وقفه بین خانه و محل کار، شهری عاری از فضاهای جاری و سرزنده میان این دو نقطه، شهری که شهروند نمی تواند به تفحص و تدبر در خود و محیط اطراف بپردازد و یا با دیگران در روابطی چهره به چهره قرار گیرد.به عبارت دیگر برخلاف گذشته که مردم در پی ارتباط با همسایگان، همکاران و بطور کلی همشهریان خود بوده اند، امروزه مردم تلاش می کنند که هر چه بیشتر از یکدیگر دور شوند. پلازاهای شهری به عنوان یکی ازفضاهای مهم جمعی می تواند زمینه ساز شکل گیری رویدادها،روابط چهره به چهره وبطور کلی تعاملات اجتماعی که لازمه ی تحقق اجتماع پذیریست،گردد. در همین راستا این پژوهش سعی دارد با فهم مفهوم اجتماع و اجتماع پذیری و ابعاد آن ها ، زمینه تجلی این مفاهیم را درپلازاهای شهری به عنوان یک نمونه از فضاهای جمعی بررسی کند. روش پژوهش مقاله پیش رو توصیفی، پیمایشی و تحلیلی است. جهت جمع آوری داده ها از اسناد و منابع کتابخانه ای، مشاهدات میدانی در مباحث اجتماعی و فرآیندهای شکل گیری اجتماع پذیری توسط افراد در فضای جمعی موجود استفاده شده است.نتایج این پژوهش حاکی از آن است که درکنار پرداختن به ابعاد کالبد،کارکرد،معنا به بعددسترسی، مقیاس،حرکت،اجتماع،ادراک و عاطفه نیز باید پرداخته شود. توجه به ایجاد زمینه شکل گیری فعالیت های انتخابی واجتماعی درمیان سه گروه ازفعالیت عمده ،همچنین تامین آسایش وآرامش فیزیکی وروانی استفاده کنندگان ازفضا،وجودمبلمان شهری مناسب وایجاد احساس امنیت از امور حیاتی درشکل گیری پلازاهای شهری می باشند.