نقش محورهای پیاده در توسعه پایدار شهری

امروزه کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهم ترین معیارهای توسعه یافتگی بدل گردیده است. شبکه های حمل و نقل به عنوان مهم ترین عامل توسعه شهری، در شهر همانند کانون های رشد عمل کرده و تاثیر بسزایی در اصلاح و تحریک فضاهای پیرامونی خویش ایفا می نمایند. در این میان پیاده راه ها به دلیل قابلیت های خاص خود در ایجاد فرصت تعاملات اجتماعی، به عنوان پهنه های چند عملکردی و نیز به عنوان بستر شکل گیری توسعه محلی پایدار نقش مهمی در تقویت رابطه اجتماعی شهروندان و ارتقاء کیفی محیط زیست شهری بر عهده دارند که می توانند تکمیل کننده چرخه حمل و نقل پایدار باشند و از جنبه های مختلف کالبدی، اجتماعی، زیست محیطی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی سبب توسعه پایدار شهرها گردند. در این پژوهش تلاش شده تا نقش پیاده روی به عنوان گونه پاک ترابری و پیاده راه ها به عنوان بستر اصلی این شیوه جابجایی از ابعاد مختلف تاثیرگذار به صورت مستقیم و غیرمستقیم در ابعاد توسعه پایدار مورد بررسی قرار گیرد.