چالش های مدیریت شهری در ایران

افزایش سریع جمعیت، توام با گسترش شهرنشنی و رشد و توسعه روز افزون شهرها به ویژه از دهه 1950 میلادی مشکلات فراوانی در کشورهای مختلف به ویژه کشورهای جهان سوم ایجاد کرده، که این خود موجب گشته سیستم مدیریتی شهر با چالش ها و تنگناهایی مواجه گردد. در این پژوهش، به چالش های مدیریت شهری در ایران پرداخته شده است. بدین منظور از روش توصیفی- تحلیلی و شیوه جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای استفاده شده است. پس از ارائه تعاریف مرتبط با مدیریت شهری و سیستم مدیریت شهری، چالش های مدیریت شهری در ایران مورد بررسی قرار گرفتند؛ که از میان آن ها نبود حکمروایی خوب شهری به عنوان اصلی ترین مشکل شناخته شد. به منظور حل این مشکل بنیادی، دو نظریه برنامه ریزی مشارکتی (مجموعه ای از فرایند ها که از طریق آن، گروه ها با تمایلات متنوع، با هم تعامل می کنند، تا برای تهیه یک برنامه و نحوه ی انجام آن به توافق برسند) و حکمروایی شهری (حکمروایی علاوه بر دولت، بخش خصوصی و جامعه مدنی را نیز در بر می گیرد. دولت، محیط سیاسی و قانونی مساعد را فراهم می کند. بخش خصوصی، شغل و درآمد ایجاد می کند. جامعه مدنی، کنش متقابل سیاسی و اجتماعی را از بسیج گروه ها برای مشارکت در فعالیت های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی تسهیل می کند) تشریح و به بیان شاخص ها، معیارها و اهداف هر یک از این نظریات پرداخته شد. در پایان، نقش برنامه ریزان به عنوان میانجی دولت و مردم، به منظور حل مشکل فوق الذکر مورد بررسی قرار گرفته است.