آشتی دادن معماری سنتی معاصر ایران و تحولات معماری مدرن (بررسی آثار علی اکبر صارمی)

چالش بین سنت و تجدد، حدیث تمام نشدنی روزگار ماست. می توان گفت معماری سنتی ایرانی که در گذشته انجام می شده، یکی از بی نقص ترین معماری های جهان بوده است. معماری سنتی ایران ،تجلی نمادین جهانی ابدی و ازلی است که این جهان را محلی گذرا و واسطه ای برای رسیدن به مرتبه ای والاتر به منظور وصول به آرامش درونی می داند. آغاز تحولات و جریان فراگیر معماری معاصر ایران را باید از زمان قاجار که مقارن با جریان های نوظهور معماری است دنبال کرد. جریان هایی که تحت لقای مدرنیته و معماری مدرن قرار گرفت. با ورود مدرنیته به کشور های در حال توسعه ای چون ایران فرهنگ سنتی آنها با تغییرات سریعی در تمامی زمینه های جامعه روبرو شد. سنت های معماری نیز چون سایر سنت های این کشور ها در اثر فشار مدرنیزاسیون رو به افول گذاشت. در ایران نیز پس از پیروزی انقلاب اسلامی همچون بسیاری از کشور های اسلامی تغییرات عمیقی در تبدیل معماری سنتی به معماری معاصر صورت گرفت. تغییراتی که منجر گردید معماری معاصر در میان مفاهیم جهان شمول و محلی در سردرگمی بسر برد. در این پژوهش، به دنبال تاریخ گرایی ، معماری سنتی و نحوه شکل گیری معماری معاصر در ایران هستیم. نقش سنت در معماری معاصر، مفهوم هویت در معماری و دیدگاه علی اکبر صارمی و مهمترین آثار وی که بدون عطف مستقیم به معماری گذشته، واجد ارزش، اصالت و هویت امروزین می باشند مورد بررسی قرار گرفته است. در نتیجه فهم اندیشه های صارمی ریشه در پی زمانی مفاهیم معماری سنتی ایران و هم سو شدن آن با جریان های معماری معاصر جهان دارد. او براین عقیده است که می توان آثار معماری ای خلق کرد که بدون عطف مستقیم به معماری گذشته واجد ارزش اصالت و هویت امروزین باشند.