بررسی تاثیر بافت سطح روسازی بتنی بر روی اصطکاک و ایمنی جاده

با توجه به افزایش قیمت قیر و کاهش عمر روسازی های آسفالتی، استفاده از روسازی بتنی در حال افزایش است. یکی از معضلات عمده روسازی های بتنی، کاهش مقاومت در برابر لغزندگی است. سطح صاف و صیقلی روسازی های بتنی، از مهم ترین نقاط ضعف آن به شمار می رود که به ویژه در زمان بارندگی، اصطکاک سطحی بسیار کمی دارد. بتن پس از پرداخت، دارای سطحی صاف خواهد بود که اگر این سطح به عنوان سطح نهایی روسازی انتخاب شود، به علت فقدان اصطکاک کافی، مشکلات ایمنی بسیاری به همراه خواهد داشت. این امر موجب ایجاد لغزندگی بسیار بالایی می شود که در نتیجه طول خط ترمز به شدت افزایش می یابد. لذا پرداختن به عوامل موثر بر این پارامتر از جهات مختلف و اصطکاک سطح روسازی و لزوم توجه به ایمنی این نوع از روسازی ها حائز اهمیت است. اولین مورد آن تاثیر بافت سطحی راه بر طول خط ترمز وسایل نقلیه است که هرچه بافت زبرتری در روسازی مورد استفاده قرار گیرد، خط ترمز کم تری بروز خواهد داد. دومین مورد زهکشی آب های سطحی است، که نوع بافت سطح تاثیر بسزایی در مدت زمان و چگونگی زهکشی انجام شده دارد. با این حال در بیش تر پروژه های روسازی سعی بر این است، تا با ایجاد یک سطح صاف و هموار، آسایش بیش تر و صدای کم تری برای عبور وسایل نقلیه فراهم شود، که این امر خود می تواند دلیل اصلی غیر ایمن بودن سطح روسازی بتنی و ایجاد یک سطح لغزنده باشد. با توجه به موارد ذکر شده و ضرورت حرکت به سمت طراحی و اجرای روسازی بتنی، در این پژوهش سعی بر آن است تا مبحث ایمنی در این نوع از روسازی ها نیز مد نظر قرار گیرد. نتایج مطالعات نشان داد که با تغییر در طرح اختلاط می توان روسازی بتنی را در برابر سایش و لغزندگی مقاوم تر نمود. همچنین می توان از انواع تکنیک های مضرس ساختن سطح رویه ی بتنی استفاده کرد. انتخاب هر یک از این تکنیک ها بستگی به نوع راه، وسایل نقلیه استفاده کننده از راه، سرعت و شعاع قوس ها دارد.