بررسی تاثیر مدیاتک و معماری سایبرنتیک بر طراحی معماری (مراکز فرهنگی)در ایران

معماری مراکز فرهنگی و اطلاع رسانی (مدیاتک)، امروز باید به مثابه اسبابی تلقی گردد که برای درک ارتباط پذیری و کنش-پذیری تعاملی بهتر بشر و بسط و گسترش امور فرهنگی و اجتماعی در بستر مراودات و تعاملات شهروندی یاری می رساند. بر این اساس و برای هماهنگی با فن آوریِ رو به رُشدِ دنیای امروز، لزوم بازتعریفِ مفهوم فضا، برای تبدیل مراکز اطلاع رسانی (مدیاتک) به مراکز برتر و تخصصی بیش از پیش احساس می گردد. اما از آن جا که احراز هویت، به شکل مکان و تعیین موقعیت، به داشتن ادراک از نظام فضاییِ آن وابسته است، رعایت همه اصول طراحیِ صوری مانند ریتم، مقیاس، تعادل، توازن، وحدت و ...، و نیز همه مبانی طراحیِ مفهومی مانند اصول رفتار در محیط، اصول مسیریابی، خوانایی، قرائت پذیری، قلمروپایی و ...، به عنوان یک شالوده زیربنایی، منزلت خود را در این بازتعریف حفظ خواهند کرد. البته شایان ذکر است که انقلاب انفورماتیک که در اواخر هزاره دوم میلادی آغاز شد، ابعاد این ملک خاکی را نه تنها از شش جهت مکانی گسترش داده و می دهد، بلکه به لایه های ناشناخته دیگری نیز رسوخ می کند، و ابعاد دیگری را در برابر انسان می گشاید. زمانی که زندگی انسان رو به تمدن گذاشت، تفکر انسان تنها منبع موجود برای عمل آوریِ اطلاعات بود. اما امروز و در عصر انقلاب اطلاعات و انفورماتیک، ظرفیتِ عمل آوری اطلاعات یک تریلیون برابر بیش تر شده است، و بیش ترِ این رشد مربوط به الکترونیک است. اکنون این انقلاب چند سالی ست که پا به هزاره سوم گذاشته است. بحث عصر اطلاعات و انفورماتیک در هزاره سوم، در مقیاس بزرگ و با ابعادی ویژه، از مدتها پیش بحث روز بوده است. بر این اساس در این مقاله طراحی مدیاتک با رویکرد سایبرنتیک مورد توجه بوده و تلاش شده است تا اصول و معیارهای طراحی این مراکز اطلاع رسانی مبتنی بر تکنولوژی فناوری اطلاعات و ارتباطات مورد بررسی و بازبینی قرار گیرد.