روایتی بر سیر تحولات تاریخی معابر تهران در گذر زمان از گذشته تا به امروز

معابر ارتباطی در سطح شهر تهران همانند ورید های بدن انسان هستند، همانگونه که آدمی بدون رگ نمی تواند به حیاتش ادامه دهد، شهر با شریان ها و راه ها زنده است و معابر شهری پس از انواع راه ها (آزاد راه ها، بزرگراه ها، راه اصلی و راه فرعی) بیشترین فضای شهری را اشغال کرده است و بی گمان بعد از بناها و راه ها قرار می گیرد و دارای مهم ترین کارکرد در تکاپوی شهری است. درصورتی که معابر به طرز صحیحی طراحی گردند حیاتی ترین نقش ها را در راستای پویایی شهر رقم خواهند زد.تهران از گذشته تا به امروز تغییرات فراوانی را به خود دیده است، دستکاری انسان ها موجب شده که رگ های شهری در برخی نقاط با یکدیگر درگیر شوند و تلاقی یابند به گونه ای که تهران امروز همانند انسانی که از تنگی عروق و فشار خون و مسائل اینچنینی رنج می کشد مبدل گردد. از گذشته تا به امروز معابر تهران دستخوش تغییرات متنوعی شده اند که این تغییرات ناشی از مسائل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بوده است. تهران در ابتدا قریه ای بیش نبود اما با گذشت زمان به دلیل تکامل در شیوه ی حمل و نقل از چهارپایان تا کالسکه و دلیجان و گاری و گذر از آن ها رسیدن به حمل و نقل با استفاده از اتومبیل تغییراتی در معابر صورت گرفت. در طی این مقاله سابقه ی تاریخی ایجاد معابر تهران از دیدگاه اندیشمندان بررسی می گردد و در ادامه مشخصه هایی که لازم است در معماری معابر شهری رعایت گردد مورد تحلیل و ارزیابی قرار می گیرد.هدف از این پژوهش دریافت سیرتحولی معابر تهران در گذر زمان و در پایان ارائه ی پیشنهاد و راهکاری جهت دستیابی به پایداری در معابر و گذرگاه های شهری است. اهمیت تاب آوری عناصر شهری بیش از ساخت و ساز و زیبایی آنان مطرح است و طرحی تغییرات کمتری می یابد که با مردم و نیازهای آنان همسو باشد لذا در طراحی برای آیندگان این مهم نیاز است که رعایت گردد.