تکتونیک،پاسخی در جهت ارتقاکیفیت معماری دیجیتال

طبیعت به عنوان سر منشا اکتشافاتی جدید در حوزه های مختلف از جمله معماری، پاسخی در جهت حل مشکلات، به شمار می آید. طبیعت نه تنها در تقابل با معماری نیست، بلکه می تواند کاملاً با آن، همگام شود. شناخت تکنولوژی طبیعت می تواند راهی به سوی شکل گیری تکنولوژی های جدید باشد. یکی از مباحث این مقوله، بحث تکتونیک در معماری است. از قرن 19 تاکنون، تکتونیک به عنوان مفهومی انتقادی که رابطه میان تولید فرم های فضایی، متریال، اتصالات، دیتیل و سازه را در سطحی فراتر از ساختمان سازی معمول بلکه در سطح یک اثر فرهنگی - هنری تشریح کرده، مطرح بوده است و در عصر حاضر نیز تمرکز زیادی بر این کانسپت به عنوان ابزار فرم یابی (دیجیتال) یا فرم سازی وجود دارد. دانش تکتونیک را می توان نوعی از ساخت و ساز دانست که در آن اتصالات سازه ای و دیتیل در ایجاد خلاقیت در طرح اهمیت ویژه ای دارد و سبب ایجاد نوعی نظم دلنشین در فرم های معمارانه می گردد. در حوزه تکتونیک، استفاده از تکنولوژی مدرن به معنای ایجاد نوعی هارمونی و هماهنگی در سازه می باشد و به نوعی پیش فرض معماری برای تهیه فرم فضای جدید، به رابطه ای تفکیک ناپذیر بین معماری، سایت، مردم، طبیعت و فرهنگ وابسته است[2]. تکتونیک همچنین بر استفاده مصالح سازه ای به عنوان ابزاری جهت نمایان ساختن نقش تکنولوژی در روند تولید و ساخت معماری تاکید می کند و این ترکیب مصالح با سازۀ طرح سبب خلق هارمونی در فضای معمارانه و برقراری ارتباط تفکیک ناپذیر میان معماری و تکتونیک می شود [11]. در این پژوهش بر لزوم استفاده از تکتونیک و نقش آن در همساز کردن معماری با طبیعت، تاکید می شود؛ همچنین به نقش محیط های دیجیتال در شکل گیری تکتونیک و به تجزیه وتحلیل تکتونیکی برخی از آثار پرداخته شده است. تکتونیک به عنوان بوطیقای ساخت، در افزایش کیفیت فضایی معماری دیجیتال موثر است. بررسی تجلی پارادایم های تکتونیکی در ارتقاء کیفیت معماری گذشته و چگونگی استفاده از آن در افزایش کیفیت فرمی و فضایی معماری آینده از اهداف این پژوهش است.