حقوق سیاسی و اجتماعی اقلیت‌ها از منظر اسلام، ایران و اسناد بین‌المللی حقوق بشر

گروهی به نام اقلیت‌های مذهبی، دینی و قومی وجود دارند که حضورشان در هر کشوری ناممکن نیست. در برخی کشورها جمعیت قابل توجهی از آنها جزء اقلیت‌های دینی به شمار می‌روند و در دیگر کشورها، این‌طور نیست. در مقابل اقلیت‌ها، گروه اکثریتی نیز هستند که بنا به دلایل حقوقی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی،‌ اقتصادی و ... مسندهای حکومتی را به عهده گرفته‌اند و به گروه اقلیت نیز احترام می‌گذارند. سوال اول این است که آیا اقلیت‌ها، حقوق سیاسی و اجتماعی دارند؟ در صورت مثبت بودن، آیا اقلیت‌ها در همان محدوده‌ی حقوق سیاسی و اجتماعی، آزادانه می‌توانند عمل کنند یا باید در چهارچوب قوانین کشور متبوع خویش اقدام کنند؟ فرض این است که به دلیل وجود و حقیقتی به نام اقلیت، کشورها ناچارند حقوق و تکالیفی برای آنها مقرر نمایند؛ ازجمله حقوق سیاسی و اجتماعی. شاهد مثال دارا بودن حقوق سیاسی اقلیت‌های دینی در ایران، حضور 5 نماینده در مجلس شورای اسلامی است که از طرف اقلیت‌های دینی انتخاب می‌َشوند. فرض دوم هم این است که هیچ گروه اقلیتی حق تعیین سرنوشتِ جدای از کشور متبوع خویش را ندارد، زیرا علاوه‌بر اینکه جامعه به سوی دوقطبی اقلیت و اکثریت سوق داده می‌شود، احتمال بروز اختلافات شدید به همراه جنگ داخلی نیز وجود خواهد داشت.