معناداری ، حق حیات وآموزهای قرآنی

حق حیات به عنوان اصلی ترین حق در مباحث حقوق بشری و در گروه نسل اول جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است. توجه به این حق و قلمرو آن و بازتاب آن در حقوق داخلی یکی از مهمترین محورهای مباحث حق حیات را شکل می دهد .یکی از اصلی ترین وبلکه مهمترین سوال مبنایی در این رابطه آن است که آیا بدون تعیین معنایی برای حق حیات می توان از نحوه تعلق وبهرمندی ابناء بشراز آن سخن گفت و آیا بدون تبیین معنای متعالی از حق حیات می توان در خصوص تعهدات دولت هادر قبال شناسایی ،اجرا و تضمین این حق درک واقع بینانه ارائه کرد .بارجوع به قوانین اساسی کشورها در خصوص شناسایی این حق و همچنین حدود و ثغور آن یه دست می آید منشا اصلی اختلاف در نوع نگاه به معنای حیات ونحوه تعلق آن به انسان می باشد . از این روسوال مطرح آن است که کدام معنای از حق حیات می تواند به حیات شرافتمندانه منجر شود ودر عین حال تضمین گر حق حیات دیگران نیز باشد. نوشتارفعلی با استفاده از روش تبینی ودر پرتو آموزهای قرآن کریم و با رویکرد مفهوم شناختی به حق حیات به سوال فوق پاسخ داده است . یافته های تحقیق بیانگر آن است که معنای تبیین شده در آموزهای قرآنی با رویکرد عینیت گرایانه ونه تفکیک انگارانه هم ازنظر کیفی وهم از نظر امتدادی حمایت خود از انسان را منوط به حرکت در مسیر آفرینش الهی وتلاش برای تحقق اهداف آن دانسته اند . معنای این سخن عدم حمایت ونه الزاما جواز سلب حیات ازکسانی است که از وصف ایمان فاصله کرفته اند . این نگاه هم معناداری حق حیات وهم هدفمندی افرینش را به دنبال دارد ودر عین حال از ضمانت اجرای مناسب درونی وبیرونی نیز برخودار است .