تاریخ نگاری نهادها، سازمان ها و موسّسه ها؛ ظرفیت بزرگ اشتغال آفرین در رشته‌ تاریخ

تاریخ نهادها، سازمان ها و موسّسه های گوناگون سیاسی، اجرائی، اداری و اقتصادی یکی گسترده ترین ظرفیت های پژوهشی ناشناخته تاریخ ایران است که از یک سو، می تواند افق تازه ای به سوی مطالعات تاریخی بگشاید و از دیگر سو، امیدهای تازه ای برای اشتغال دانش-آموختگان رشته تاریخ پدید آورد. البته گام برداشتن در آن عرصه، مستلزم بهره گیری از تجربه ها، روش ها، دستاوردها، نگرش ها و رهیافت-های میان رشته ای است که می‌تواند ما را از پوسته ظاهری تاریخ سیاسی به سطوح میانی تر و لایه های ناشناخته تر تاریخ ایران رهنمون سازد. به عمل درآوردن ظرفیت عظیم تاریخ نهادها و سازمان ها که از تنوّع فراوانی برخوردار است همراه با برانگیختن مدیران این نهادها به پشتیبانی از پژوهشگران، می تواند هم میدان گسترده ای برای مهارت افزائی و کار دانش آموختگان تاریخ بگشاید و هم به ایجاد گرایش های گوناگون در دوره های ارشد و دکتری رشته تاریخ منجر شود و هم امکان شکل گیری تخصّص های تاریخی تازه تر را فراهم آورد. مسئله این است که تاریخ نگاری نهادها، سازمان ها و موسّسه ها از چه ظرفیت اشتغال زا و مهارت آفرین برخوردار است و چرا این نوع تاریخ نگاری باوجود اهمّیت کاربردی اش همچنان مورد بی مهری است؟ این مقاله قصد دارد با روش توصیف تاریخی، برخی از ابعاد این نوع مطالعات را نظر کارکرد و دامنه پژوهش بکاود و قابلیت های بزرگ آن را گوشزد کند.