آثار تاریخی و نقش آن ها در توسعه‌ گردشگری شهرستان قصرشیرین

گردشگری به عنوان یکی از منابع درآمد و ایجاد اشتغال در سطح ملّی می تواند رهیافتی برای توسعه اقتصادی باشد و به خصوص در زمانی که سود فعالیت های دیگر بخش های اقتصادی در حال کاهش باشد، جایگزین مناسبی برای آن ها و راهبردی برای توسعه است. بر این مبنا دلیل اصلی توسعه گردشگری، ارائه فرصت های جدید شغلی و تحوّلات اجتماعی در جامعه است و می تواند امیدهایی را برای کاهش فقر، به خصوص در نقاطی که به نحوی دچار رکود اقتصادی شده اند فراهم آورد. یادمان های تاریخی و باستانی به عنوان یکی از مهم ترین جاذبه های فرهنگی-گردشگری، از عوامل رونق بخش گردشگری هستند. سایر کشورها با بهره‌وری از میراث های فرهنگی آثار باستانی خود، چندین برابر درآمد نفت ایران سود برده اند؛ یعنی اگر در سال 1999 درآمد نفتی ایران برابر 12 میلیارد بوده است، در همان سال کشور ترکیه حدود 8 میلیارد دلار درآمد حاصل از بهره وری میراث فرهنگی و باستانی خود داشته و کشور فرانسه در همین زمینه از آثار باستانی خود 128 میلیارد دلار بهره وری داشته است. ازجمله موانع اجتماعی رشد و توسعه گردشگری در ایران، پایین بودن سطح آگاهی جامعه در مورد جاذبه های توریستی کشور است. با ارائه برنامه های مداوم جهت معرّفی و شناخت ابنیه تاریخی و آثار باستانی ایران، می توان گامی مفید به سوی توسعه صنعت توریسم کشور برداشت. شهرستان قصرشیرین به واسطه‌ موقعیت مناسب ژئوپولتیکی، همواره در طول تاریخ مورد توجّه قرار گرفته است و پژوهش های مختلفی درزمینه‌ آثار تاریخی شهرستان صورت گرفته است. توجّه اکثر محقّقین مربوط به دوره ساسانی شهرستان بوده و به حق نیز تنها دوره شکوفایی شهرستان قصرشیرین، مربوط به دوره ساسانی است. ازجمله آثار مهم در این شهرستان می توان به آتشکده چهارقاپی (بزرگ ترین چهار تاقی جهان)، عمارت خسرو به وسعت 6 هکتار، محوطه بان قلعه و سیستم آب رسانی و دیوار دفاعی 200 کیلومتری، اشاره کرد. در قصرشیرین آثاری از دوران اسلامی به خصوص دوره صفویه نیز وجود دارد که کمتر مورد توجّه قرار گرفته اند. یکی از این آثار کاروانسرای مشهور به شاه عباسی متعلّق به دوره صفویه است که امروزه در داخل شهر قرار دارد و پس از مرمت، به عنوان بازار مورد استفاده است.