تاریخ شفاهی؛ مجال کسب مهارت و کارآغازی

تاریخ شفاهی از مهارت های علمی- تخصّصی تاریخ است که با توجّه به ظرفیت ها و قابلیت های آن و به خصوص جایگاه ویژه ای که در روایت تاریخ معاصر دارد، می تواند در کارآغازی دانشجویان و علاقه مندان تاریخ مورد توجّه قرار گیرد. بعضی تاریخ شفاهی را دانش می-دانند و بعضی آن را مهارت که با توجّه به شناخت و کسب این مهارت می توان در آن شروع به فعالیت کرد. صرف نظر از این اختلاف نظر، تاریخ شفاهی مورد توجّه بسیاری از ارگان ها و شخصیت ها قرار گرفته و سعی دارند از آن مدد گیرند که پیشرفت تکنولوژی و امکان بهره-مندی از ابزارهای ضبط صدا و تصویر در حجم های زیاد و قابلیت ذخیره آنان برای همه، موجب شده تا بسیاری بخواهند در این زمینه ورود کنند. البته فضای کارِ فراوان و موضوعات متعدّدی که می تواند مورد تحقیق قرار گیرد، آن چنان فراهم است که همه امکان نشان دادن توانمندی های خود را دارند. هدف از این پژوهش که با استفاده از داده های کتابخانه ای و روش توصیفی- تحلیلی به بررسی «تاریخ شفاهی؛ مجال کسب مهارت و کارآغازی» می پردازد، پاسخ به این سوالات است که تاریخ شفاهی چگونه می تواند به کارآغازی انجامد؟ تاریخ شفاهی چیست، چه کاربردی دارد و تفاوت آن با سنّت شفاهی و خاطرات چیست؟ یافته های این پژوهش حاکی از آن است که کسب مهارت و شناخت در تاریخ شفاهی در کارآغازی نقش اساسی دارد و برای تداوم فعالیت موثّر در این زمینه و تولیدات دارای معیارهای علمی و کیفی باید کسی که می خواهد وارد تاریخ شفاهی شود، آن را بشناسد، جایگاه و کاربست آن را بداند و تفاوت های مصاحبه تاریخ شفاهی با خاطرات، سنّت شفاهی و یا مصاحبه صِرف برای جمع آوری اطّلاعات را با دیگر روش های مصاحبه درک کند تا انتظاری که از تاریخ شفاهی و نقش آفرینی آن می رود را بتواند برآورده سازد.