تحلیلی بر شیوه‌ تاریخ نگاری رابینو، در تاریخ محلّی ایران - کرمانشاه

رابینو در اواخر قاجاریه وارد ایران شد. او به جای تمرکز بر امور سیاسی، وقت خود را صرف مردم نگاری و ثبت رویدادهای ایران نمود و آثار بی بدیلی در حوزه‌ تاریخ محلّی ایران از خود به یادگار گذاشت. تمرکز او بر شاخص های بنیادین جامعه‌ ایران سبب شده است تا یادداشت-هایش پس از او، در پژوهش های تاریخ نگاری محلّی به عنوان منابع دست اول مورد استناد پژوهشگران داخلی و خارجی قرار گیرد. در مقاله‌ پیش رو، نگارندگان با تجزیه و تحلیل آثار رابینو، در پی این پرسش هستند که رابینو در نگارش تاریخ محلّی در ایران- کرمانشاه- با چه رویکردی و از چه روش های پژوهشی استفاده کرده است؟ روش مطالعه در پژوهش پیش رو، مطالعه‌ کتابخانه ای مبتنی بر تاریخ و تحلیل روش تحقیق در آثار رابینو است. به نظر می رسد رابینو با رویکردی نو و روش میدانی، مستندات دوره‌ مطالعاتی اش را به تحریر درآورده است. او ورای سنّت تاریخ نگاری محلّی که در گذشته متداول بود، به شیوه ای نو به ثبت تاریخ محلّی پرداخته است و توانسته است تاریخ-نگاری پوزیتیویستی را براساس مردم نگاری واقع گرایانه بدعت گذاری نماید.