مدل سازی و تحلیل کارایی‌ پذیری ابر‌سیار

رایانش‌ابری‌سیار (mcc) یک راهکار جدید است و به منظور غلبه بر محدودیت‌های دستگاه‌هایی مانند گوشی‌های هوشمند و لوح‌ها تشکیل شده است، که وظایف سنگین را به مراکز داده بر مبنای اَبر منتقل می‌کند. برای نهاد ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های تجاری دخیل در رایانش‌‌ابری‌سیار پیش‌بینی، تضمین و تحلیل کارایی‌پذیری سرویس‌های ارائه شده امری مهم و اجتناب ناپذیر است. اما برخی ویژگی‌های شبکه‌های بیسیم همچون متحرک بودن کاربران و ناپایداری خطوط بیسیم از یک سو و بعضی مشخصه‌های رایانش‌ابری مانند مقیاس گسترده و پیچیدگی تکنولوژی مجازی‌سازی از سوی دیگر، مطالعه‌ی کارایی چنین سیستم‌هایی را مشکل می‌کند. امروزه محاسبه‌ی کارایی به تنهایی کافی نیست و باید مفهوم جامع تری به نام کارایی‌پذیری(performability) مورد بررسی قرار گیرد. این مقاله، مدلی برای ارزیابی کارایی‌پذیری سیستم‌های‌ رایانش‌ابری‌سیار و با در نظر گرفتن چند برنامه‌ی کاربردی به طور همزمان بر خلاف مقالات دیگر که یک برنامه‌کاربردی را در نظر می‌گرفته‌اند، با استفاده از ابزار مدل‌سازی شبکه‌های پتری، ارائه می‌کند. به وسیله‌ی این مدل، صاحبان ابر‌سیار قادر خواهند بود درک بهتری نسبت به تاثیر وجود خطا بر مقدار معیارهای کارایی داشته باشند و علاوه بر شناسایی گلوگاه‌های سیستم، برنامه‌ریزی مناسبی برای استفاده از منابع موجود، جهت کاهش هزینه‌ها و بهبود رضایت مشتریان، داشته باشند. در مدل‌سازی کارایی‌پذیری، از شبکه‌های پتری جهت مدل‌سازی کارایی‌پذیری سیستم‌ ابری استفاده شد و به کمک آن معیار‌هایی همچون هزینه، گذردهی و زمان‌ اجرا محاسبه گردید. مدل پیشنهادی توسط نرم‌افزار spnp حل و نتایج عددی ارائه گردید.