ارزیابی شاخص‌های کیفی پساب واحدهای نمک‌زدایی مستقر در سواحل جنوبی کشور (مطالعه موردی: جزیره کیش و استان هرمزگان)

نمک‌زدایی آب دریا به‌عنوان یکی از راهکارهای موثر و عملی برای کاهش کسری بودجه آب شیرین در زمان حال و آینده در نظر گرفته شده است. کشور ایران نیز با توجه به اقلیم ، جمعیت بالا، خطوط ساحلی گسترده در حاشیه خلیج‌فارس و دریای عمان و استقرار پروژه‌های گسترده صنعتی در بخش جنوبی کشور، از این قضیه مستثنا نبوده و استقرار واحدهای نمک‌زدایی در حاشیه ساحلی جنوبی کشور رو به افزایش گذاشته است. اما یکی از چالش‌های بزرگ سامانه‌های نمک‌زدایی آب، دفع پساب آنها می‌باشد که در اغلب واحدهای نمک‌زدایی در این منطقه به روش متعارف یعنی تخلیه به دریا صورت می گیرد که می تواند آسیب های جبران ناپذیری را متوجه زیست بوم خلیج‌فارس نماید. تخمین زده شده است از مقدار کل پساب شور تولیدی حاصل از واحدهای نمک‌زدایی در ایران حدود 98 درصد آن متعلق به واحدهای جنوبی کشور و مابقی مربوط به واحدهای درون سرزمینی و شمال ایران است. ازاین‌رو بررسی زیست‌محیطی زیستگاه های ساحل جنوبی، آسیب شناسی و چالش‌های محیط‌زیست دریایی به واسطه تخلیه و ورود پساب شور پیش از پیش احساس می شود. در این مطالعه ظرفیت، نوع فرایند نمک‌زدایی و چگونگی تخلیه پساب و آبگیری و همچنین کیفیت پساب حاصله از واحدهای نمک‌زدایی در دو منطقه هرمزگان و کیش موردبررسی قرار گرفته است.