بازیکنان سایبورگ: رابطه انسان و فناوری در مواجهه با بازی‌های ویدئویی

بازی‌های ویدئویی گونه‌های هنری جدید مبتنی بر فناوری هستند که با برخورداری از ویژگی‌های تعامل و غوطه‌وری، چارچوب‌های زیبایی‌شناسی خاص خود را می‌طلبند. نظریه‌پردازان فلسفه تکنولوژی با رویکردهای مختلفی به شناخت نقش فناوری بر ادراک و رفتار کاربران آن‌ها پرداخته‌اند که از آن جمله کاربست رویکردهای فرهنگی و تبیین نسبت‌های چهارگانه انسان با فناوری توسط دون آیدی است. در این مقاله بر پایه نظرات دون آیدی صورت‌بندی‌های جدیدِ بیانگر نسبت انسان با فناوری در مواجهه با بازی‌های ویدئویی موردتوجه قرار می‌گیرد. بازیکنان بازی‌های ویدئویی در تجربه این بازی‌ها، وارد رابطه غوطه‌وری با فناوری می‌شوند که در آن، خود فناوری دارای قصدیت نسبت به بازیکن است. با پوشش دستگاه‌های بازی بر داده‌های حسی، بدن‌های بازیکنان با فناوری تلفیق می‌یابند. این بدن‌های ترکیبی – ساخته شده از بازیکن و دستگاه بازی- سازنده موجودیت تازه‌ای دربازی‌های ویدئویی یعنی سایبورگ هستند. بازیکن سایبورگ، در ارتباط با فناوری قرار نمی‌گیرد بلکه موجودیت تازه‌ای است که با فناوری متحد می‌شود و در جهان بازی معنا می‌یابد.