بازی رایانه‌ای، هنر دیجیتال در بازنمایی ایدئولوژی‌های فرهنگی

مطالعه بازی رایانه‌ای در مقام هنر رسانه‌ای، با عطف توجه به تقابل و تمایز هنر بازنما و هنر شبیه‌ساز است. آنچه در اینجا کوشیده‌ایم با اتکا به مباحثی از قبیل مجذوب شدن و تحلیل دقیق تمایزها و شباهت‌های دو مفهوم تماشاگر و کاربر، به آن دست یابیم بررسی مساله عاملیت مخاطب در بازی‌های رایانه‌ای و ارایه راهبردهای نظری دراین‌خصوص است، که ممکن است به باز شدن گره‌های نظری این موضوع و نیز شناسایی موقعیت حقیقی مخاطب در مواجهه با بازی‌ها یاری رساند. مقاله حاضر با پرداختن به نمودهای متنوع جهان بازی رایانه‌ای، درصدد است مباحثی را در حوزه معرفت‌شناسی این رسانه در حال گسترش ارائه کند و از راه باز ترکیب‌بندی نظری، ضمن ارائه جستارهایی در خصوص پرسش‌های بنیادین، شیوه‌ای عملیاتی را برای مطالعه متناسب با آن پیشنهاد نماید. در این پژوهش با بهره‌مندی از رویکرد بازنمایی در مطالعات فرهنگی برگرفته از نظریه‌های مرتبط با رسانه و ایدئولوژی‌ها، راهبرد بازی‌های رایانه‌ای با محوریت مصرف در جامعة ایران تجزیه‌وتحلیل شده و در نهایت با نتیجه‌گیری به ارائه پیشنهادات پرداخته‌ایم.