اشتغال پذیری دانش آموختگان و تضمین کیفیت آموزش عالی

گسترش سریع آموزش عالی از یک سو و افزایش بیکاری دانش آموختگان از سوی دیگر،نظام آموزش عالی را با چالش جدی مواجه کرده است. این وضعیت، در حال فشار به موسسات آموزش عالی برای هماهنگی بیشتر آموزش ها با نیازهای بازار کار است و منجر به توسعه رویه های تضمین درونی کیفیت در آموزش عالی شده است. تحقیقات نشان می دهد که سازوکارهای تضمین درونی کیفیت تاثیر مستقیم یا غیرمستقیم بر اشتغال دانش آموختگان دارد و با بکارگیری آنها می توان موجبات ارتقای اشتغال پذیری در نظام آموزش عالی را فراهم نمود.در این راستا یکی از شاخص های مهم برای ارزیابی کیفیت نظام آموزش عالی، وضعیت اشتغال دانش آموختگان آن است.پیرو این امر رویکرد ارزیابی درونی کیفیت، کاربرد وسیعی در نظام های آموزش عالی جهان دارد و از سال 1379 نیز در نظام آموزش عالی ایران مورد استفاده قرار گرفته است.یکی از عوامل این ارزیابی، دانش آموختگان است و تجربه ده ساله ارزیابی درونی در گروه های آموزشی دانشگاه های ایران حاکی از آن است که این روش می تواند نقش بسزایی در ارزیابی وشناسایی وضعیت موجود اشتغال دانش آموختگان داشته باشد و مبنایی مستند برای تصمیم گیری و ارائه راهکارهای موثر جهت بهبود کیفیت باشد.بنابراین این مقاله در صدد است تا ضمن مفهوم شناسی اشتغال پذیری در آموزش عالی و تبیین ارتباط آن با کیفیت آموزش عالی، به بررسی و فراتحلیل نتایج ارزیابی درونی عامل دانش آموختگان در گروه های آموزشی دانشگاه های کشور بپردازد و در نهایت ، پیشنهادهایی را در جهت بهبود و ارتقای کیفیت اشتغال پذیری دانش آموختگان ارائه نماید.