نقش زن ، اخلاق ، ایمان و آگاهی در مثنوی مولوی

مثنوی معنوی، شاهکاری یگانه در عرصه ادبیات است که مشحون از والاترین معارف الهی و آموزه های اخلاقی است. نوشته حاضر، درآمدى بر شناخت رویکرد اخلاقى مولوى به اخلاق و ایمان با تکیه بر نقش زنان است. در این مختصر، سعى بر آن است که ذره اى از بحر عمیق معارف مثنوى چشیده شود، زیرا برداشتى کامل از این معارف، پژوهشى عمیق و گسترده مى طلبد که در خور این اندک نیست. این مقاله بر آن است که جایگاه اخلاق و ایمان را از نظر مولوی بکاود و فضایل اخلاقی و نقش زنان را در مثنوی بررسی نماید که جایگاه اخلاق و ایمان، از دیدگاه شاعر، فلسفی است یا عرفانی، سپس روشن نماید که اخلاق و ایمان توسط زنان در رسیدن به وحدت عرفانی چه نقشی دارند. نکتۀ شایان توجّه این است که جایگاه اخلاق در سخن، اندیشه و جان مولانا، مقدّم بر ایمان است؛ او به اخلاق میاندیشد. و معتقد است زنان جایگاه ویژه ای در تحکیم اخلاق و ایمان دارند.این نوشتار، ایمان و آگاهی و اخلاق و نقش زنان را از نظر عرفانی مورد تحلیل و بررسی قرار داده است که در سایر نوشتهها و تحقیقات ادبی کمتر به این مقوله پرداخته اند . در متون عرفانی فارسی از جمله مثنوی مولانا، زن و مرد با هم تفاوتی ندارند و حتی در تاریخ تصوف به زنان صوفی نیز بر خورد می کنیم که از حرمت معنوی به اندازه مردان برخوردار بوده اند. در سنت ادبی فارسی و در تمثیلات شعری، پیوسته سیمای زن حضوری پر رنگ داشته است . تصویری که مولوی از زن در تمثیل های خود به دست می دهد، برخاسته ازلطف و مهربانی است. برخورد مولانا با زنان، لطیف و متعادل و منصفانه است.