بررسی اثرات محیط زیستی بتن و روش های کنترل آن‌ها(با تاکید بر استفاده از منابع آب خاکستری به‌عنوان آب نامتعارف در صنعت بتن)

افزایش جمعیت جهان و به دنبال آن گسترش ساخت‌وسازها از یک‌طرف و از طرفی دیگر محدودیت های منابع و اثرات محیط زیستی طرح های توسعه سبب شده است تا پژوهشگران و ذینفعان صنعت ساخت در کنار دوستداران محیط زیست به فکر راهکاری در جهت بهبود فرایند ساخت و استفاده از بتن باشند. امروزه بتن به دلیل هزینه کم، آسانی دسترسی به اجزاء تشکیل‌دهنده، شکل‌پذیری و دوام نسبتاً بالا، به عنوان پرمصرف‌ترین مصالح ساختمانی در جهان شناخته‌ می شود. یکی از بخش‌های اصلی تشکیل‌دهنده‌ی بتن آب است که در عمل‌آوری، ساخت بتن و شستشوی سنگ‌دانه‌ها و مخلوط کن های بتنی از آن بهره برده می شود. برای ساخت هر مترمکعب بتن در حدود 150 لیتر آب موردنیاز است. از سویی دیگر، اکثر استانداردهای جهان مشخصات آب اختلاط بتن را محدود کرده‌اند که باید عاری از هرگونه ماده زیان‌آور و در حد کیفیت آب آشامیدنی باشد. این درحالی‌ است که استفاده فعلی از آب شرب برای تهیه بتن باعث تحمیل تنش بیش‌ازحد به منابع آب و محیط‌زیست شده است. با توجه به دلایل فوق، در صنعت بتن که یکی از بزرگ‌ترین مصرف‌کننده‌های منابع آب است، ضروری است مصرف آب مدیریت و بازنگری شده و تامل بیشتری در آن صورت گیرد. هدف از این پژوهش، امکان‌سنجی استفاده از منابع آب غیرمتعارف (پساب ها) ازجمله آب خاکستری در صنعت بتن بدون ایجاد تغییرات محسوس در مشخصات فیزیکی، شیمیایی و دوام بتن می باشد. آب خاکستری آب خروجی از آشپزخانه، ظرف‌شویی، روشویی، حمام و ماشین لباسشویی است که به‌عنوان یک‌شکل رقیق از فاضلاب، به‌طور متوسط حدود 70 درصد فاضلاب خانگی را شامل می شود و با توجه به داشتن مواد معدنی بالا و غلظت پایین تر آلاینده های بیولوژیکی و پاتوژن ها (باکتری های بیماری زا) نسبت به فاضلاب سیاه، کیفیت آن نیز عموماً بهتر است. استفاده مجدد از آب خاکستری در صنعت بتن می تواند موجب کاهش مصرف و ذخیره سازی منابع آب، کاهش هزینه های تصفیه فاضلاب (به‌موجب کاهش دبی ورودی به شبکه فاضلاب شهر) و درنتیجه حفظ محیط زیست در راستای توسعه پایدار صنعت بتن شود.