بررسی آزمایشگاهی استفاده از روکش بتن فوق‌توانمند جهت تقویت یا ترمیم سازه‌های بتنی آسیب‌دیده

ظهور بتن فوق‌توانمند یک پیشرفت جدید در عرصه تکنولوژی بتن می‌باشد. بتن فوق‌توانمند بتنی است با مقاومت و دوام فوق‌العاده زیاد به همراه خاصیت شکل‌پذیری برگرفته از الیاف موجود در آن، بهترین گزینه برای ساخت‌وساز المان‌هایی است که تحت شرایط بارگذاری شدید مکانیکی یا محیطی مهاجم قرار دارند، می‌باشد. یکی از کاربردهای بتن فوق توانمند اعمال یک لایه چند سانتی‌متری بر بتن پایه (به همراه میلگرد یا بدون آن) جهت تقویت سازه‌های آسیب‌دیده و یا ساخت سازه‌های جدید به‌خصوص برای نواحی که تحت بار شدید مکانیکی یا محیطی مهاجم قرار دارند، می‌باشد. بتن فوق توانمند با توجه به تخلخل و نفوذپذیری بسیار پایین، دوام فوق‌العاده بالایی را در مقابل نفوذ مواد مخرب مثل آب، یون کلر، اکسیژن و ... از خود نشان داده و همچنین به دلیل شکل‌پذیری و ظرفیت جذب انرژی بالا و کارایی بهبودیافته نسبت به بتن توانمند و سرعت کسب مقاومت بالای آن (افزایش سرعت ساخت‌وساز) یکی از بهترین گزینه‌ها برای بازسازی و ترمیم سازه‌های بتنی مسلح و یا ساخت سازه‌های جدید می‌باشد.در این پژوهش، اثر دوامی جایگزینی بتن فوق‌توانمند به ضحامت 2.5 سانتی‌متر با بتن پایه، در مقابله با عوامل مخرب خارجی مورد بررسی قرار گرفته است، از این رو، بتن کامپوزیت مورد‌ نظر شامل بتنی با مقاومت مشخصه 40 مگاپاسکال به عنوان بتن پایه و یک روکش 2.5 سانتی‌متری از بتن فوق‌توانمند به عنوان یک لایه نفوذناپذیر (یا با نفوذپذیری بسیار پایین) استفاده شده و تحت آزمایش‌های نفوذ اکسیژن، rcpt، جذب آب قرار گرفته شده است. همچنین برای بررسی پیوستگی لازم بین دو نوع بتن، آزمایش برش مورب (slant shear) بر روی نمونه‌های کامپوزیتی انجام شد. با توجه به نتایج آزمایش rcpt ، روکش 2.5 سانتی‌متری منجر به افزایش 41 برابری مقاومت در مقابل نفوذ یون کلراید، همچنین منجر به افزایش 307 برابری مقاومت در مقابل نفوذ اکسیژن به علاوه میزان جذب آب 24 ساعته آن را به میزان 13 برابر بهبود بخشید. این درحالیست که مقاومت پیوستگی بین بتن پایه و روکش بتن فوق توانمند، 1.5 برابر مقدار حداقل توصیه شده توسط aci می‌باشد.همچنین ارسال عنوان، چکیده و کلمات کلیدی مقاله، اسامی و عناوین نویسندگان به زبان انگلیسی الزامی است.