comparative nature of “revelation” and its types from the perspective of the holy quran and the testaments

Revelation as the relationship between god and the holy prophets of which provides conditions to receive and declare the divine message. it is a phenomenon occurring among religions so that in order to understand it, requires a departure from material calculations and an understanding the divine world; because the phenomenon of revelation can be comprehend in the relation to god and the divine prophets and is done through the role of the angel of revelation. from this point of view, revelation is a phenomenon beyond the limit of human thought and scientific tools cannot recognize it as it will not experience or repeat again. in the process of receiving revelation, the prophet, in a heavenly relationship, receives truths from the unseen world by his heart, it occurs without the support of his organs and senses, and without the power of his thought and intellect. therefore, some people believe in that the truth of revelation is unknown to man and it is not possible to provide a comprehensive definition for it. at the same time, what has been said try to bring the human mind closer to this phenomenon and spiritual connection. therefore, the possibility of recognizing the nature of revelation does not require denying the principle of revelation and prophecy of the prophets, because revelation and prophecy is a theological issue that has been confirmed by conclusive proofs. in this research, and according to the explained course, we try to study the nature of the phenomenon of revelation and the divine religions comparatively. for this purpose, a qualitative research method of library studies used for religious documents and sources.

ماهیت‌‌شناسی تطبیقی «وحی» و گونه‌‌های آن از منظر قرآن کریم و عهدین

وحی به مثابه ارتباط خالق هستی با پیامبران که زمینه را برای دریافت و ابلاغ پیام الاهی مهیا می‌سازد، پدیده‌ای مورد اتفاق میان ادیان است که به منظور درک و فحص آن، نیاز به خروج از محاسبات مادی و درک عالم معنا است؛ چرا که پدیده وحی در ارتباط با خالق هستی و پیامبران الاهی معنا می‌یابد و با واسطه‌گری فرشته وحی به تحقق می‌انجامد. با این زاویه دید، وحی پدیده‌ای فراتر از افق فکر و تعقل بشر است که بتوان آن را با ابزارهای علمی شناخت، ضمن این‌که قابل تجربه و تکرار نیز نمی‌باشد. در فرایند دریافت وحی، پیامبر در یک ارتباط ملکوتی به وسیله قلب نورانی‌اش حقایق را از جهان غیب می‌گیرد، بدون این‌که از اعضاء و حواس خود کمک بگیرد و برای دریافت آن نیروی فکر و تعقل خویش را دخالت دهد؛ لذا برخی معتقدند حقیقت وحی برای انسان مجهول است و نمی‌توان برای آن تعریف جامع و مانعی ارائه داد و در عین حال، آن‌چه ارائه شده برای آن است که ذهن انسان به این پدیده و ارتباط معنوی نزدیک شود. بنابراین امکان شناخت ماهیت وحی مستلزم آن نیست که اصل وحی و نبوت انبیاء مورد خدشه و انکار قرار گیرد؛ زیرا وحی و نبوت یک مسئله کلامی است که در آثار فلسفی و کلامی با براهین قطعی به اثبات رسیده است. در این پژوهش و با توجه به سیر تبیین شده، تلاش شد با کنکاشی تطبیقی از ادیان الاهی به ماهیت‌شناسی پدیده وحی پرداخته شود و برای این منظور از روش تحقیق کیفی از نوع مطالعات کتابخانه‌ای و بررسی اسناد و منابع دینی استفاده شد.