تبلور آموزه های شمس ومولانا در مثنوی نوظهور گلشنی

شمس تبریزی ، شخصیت برجستۀ عرفانی است که تاکنون ، محور بسیاری از تحقیقات ادبی – عرفانی قرار گرفته است. اما اهمیت توجه به ویژگی های شخصیتی این عارف بزرگ و چگونگی تاثیر آن بر مولانا به حدی است که پس از وی نیز، مریدان و عاشقان طریقت ومعرفت ، هرکدام به گونه ای وتحت تاثیر این آموخته های عرفانی ، باسرودن اشعار وبیان مضامین تصوف ،درفراهم نمودن زمینه تعلیم و تعلّم تلاشی وافردارند. .دریک واکاوی شخصیتی شمس ،متوجه می شویم که وی همواره به دنبال یافتن محرم اسراری بوده که گنج معرفتی خویش را در آن ذخیره سازد وچنانچه ظرف وجودمولانا را آمادۀ پذیرش می بیند ،مورد توجه ویژه قرارگرفته وحکم صندوقچۀ اسراراو می شود. اما این امر درهمین جا خاتمه نیافته وباسرایش مثنوی معنوی ، مسیری هموار می شود که درآن پرتو پرتلالو آفتاب طریقت ، مس وجود مریدانی را درخود ذوب می کندتاجایی که هریک با تقلید ،پیروی و حتی نظیره گویی ، ارادت خویش را به مولای خود به نمایش می گذارند. ازجمله، می توان به ابراهیم گلشنی ، شاعرمجهول القدری اشاره نمود که آموخته های خویش را ازبحرغنی مثنوی درسروده ای نوظهورباعنوان « المعنویه الخفیه » آشکار می کند. سراینده ای که از شناسایی و معرفی وی ، زمان چندانی نمی گذرد. این نوشتار قصد داردبانگاهی مختصر به ویژگی شخصیتی شمس و مولانا، تبلور این خصوصیات را درسرودۀ گلشنی بررسی نماید زیرا اونیز به مانندشمس، به دنبال یافتن افراد مستعد و پذیرای معارف تربیتی والهی است.