بررسی تطبیقی شیوه داستان‌پردازی در مقالات شمس تبریزی و مثنوی مولوی با تاثیرپذیری از کلیله و دمنه (تعامل فرهنگی)

برای ورود به جهان اندیشة مولانا، شناخت الگوهای هستی‌شناسی او کاری با اهمیت است. قصه‌گویی (فابل) و روایت‌گری از ویژگی‌های آثار او در مقالات شمس و مثنوی است. برخی از آن ها ماخوذ از حکایات و امثال عامیانه است که مرزهای شرق و غرب را درنوردیده است. نگاه مولانا از ساختار فرهنگی بسیار عمیقی سرچشمه می گیرد و تاثیرپذیری از ایران (عطار) و سرزمین های همجوار در دورة پیش و پس از اسلام را دارد و شواهد بسیاری از فابل ها، افسانه ها و آرکی تایپ های ایران و هند هم دیده می شود که نشان از تعامل فرهنگی ایران با کشورهای آسیای شرقی مانند هند و عثمانی را دارد.مولانا در هر دو اثرش به کلیله و دمنه نگاهی خاص داشته است و فابل هایی مانند شیر و نخجیران و خر گازر از این کتاب گرفته شدند. داستان روباه و طبل، رسالت خرگوش نزد پیلان و داستان آبگیر و صیادان هم برگرفته از آن است. از مقالات شمس نیز داستان استر و شتر و موش و مهار شتر در داستان پردازی قابل تامل است.آنچه مسلم است اینکه مولانا علاقة ویژه ای به افسانه ها و داستان های عامیانه دارد. نکتة جالب توجه این که گاه فابلی را از اثری مانند کلیله یا منطق الطیر می گیرد و شخصیت های آن را با شخصیت های انسانی جا به جا می کند. بنابراین ما در این پژوهش بر آنیم تا به شیوة قصه پردازی مولانا در مقالات شمس و مثنوی بپردازیم و هم فابل های مشترک را به عنوان اشتراک فرهنگی مطرح کنیم.