رویکرد گفتار نوشت های صوفیانه به مقوله فلسفه (بررسی و مقایسه موردی مقالات شمس تبریزی و معارف بهاء ولد)

گفتارنوشت‌های صوفیانه به جهت اینکه غالباً بیانات پراکنده و مجالس عارفانی را نقل کرده‌اند که اغلب از پیروان طریق معرفت شهودی بوده‌اند فلسفه را به‌دلیل تقابل عقل و دل و استدلال و شهود، مردود می‌دانند. چنا‌ن‌که شواهد فراوانی در دو متن تاثیرگذار و برجستة این ژانر نوشتاری وجود دارد که نشان می‌دهد اغلب صاحبان گفتارنوشت‌های صوفیانه، نظر مساعدی نسبت به فلسفه ندارند و در بسیاری مواضع، بر مخالفت با آن و ناکارآمد بودن روش‌های استدلالی و فلسفی تصریح کرده‌اند. بر این اساس، پژوهش حاضر با محور قراردادن دو متن از متون به‌نام و تاثیرگذار حوزة گفتارنوشت‌های عرفانی، به تبیین رویکرد عارفان این حوزه نسبت به مقولة فلسفه می‌پردازد. از آنجایی که شمس و بهاءولد دو تن از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین شخصیت‌های وابسته به مولانا بوده‌اند و هر دو نیز صاحب یگانه اثری در ژانر گفتارنوشت هستند، به بررسی آراء ایشان در باب فلسفه پرداختیم تا از این رهگذر مشخص کنیم که معرفت شهودی تا چه اندازه در مخالفت با رویکرد استدلالی تاثیر داشته است. تبیین شباهت‌های مفهومی موجود در اندیشة شمس و بهاءولد در باب فلسفه و عقل که البته آراء مولانا را در این زمینه بسیار تحت تاثیر قرار داده است نیز از دیگر مضامین پژوهش حاضر است.