نگاه مولانا و شمس تبریزی به درد و رنج و معنا بخشی آن به زندگی

یکی از پر اهمیّت‌ترین ساحت‌هایی که فکر مولانا و شمس تبریزی را بسیار مشغول خود داشته، مسئلة احساسات انسانی است. از این میان درد و رنج انسانی و نوع مواجهه با آن نیز بخش وسیعی از منظومة فکری آن دو را در برمی‌گیرد. در این مقاله نویسندگان کوشیده‌اند که ابتدا به نوعی تقسیم‌بندی اوّلیه در توسّع معنایی درد و رنج و علل پدید آمدن آن نزد مولانا و شمس دست یابند، به راهکارهای برون رفت از درد و رنج یا تسکین آن بپردازند، سپس با تمسّک به ابیات مثنوی و متن مقالات شمس، تبیین نمایند که آیا در درد و رنج انسان هدفی متعالی و اخلاقی نهفته است یا خیر؟ نتیجة این پژوهش حاکی از آن است که مولوی و شمس تبریزی نسبت به درد و رنج امعان نظر داشته‌اند و با شواهد بسیار جهان بینی و نگرش خود را نسبت به این مسئله، بیان کرده‌اند.