ادراک فضای معماری و اثر آن بر ناخودآگاه

این پژوهش در راستای بررسی الگوهای ادراک فضا در معماری و نحوه اثرگذاری آن بر دستگاه روانی انسان با آگاهی بر این که درک فضا هم هنگام آگاهانه و و نآگاهانه اتفاق می افتد. لیکن با توجه به ابنکه ناخودآگاه از کیفیت های خلاقانهِ بیشتری برای خلق و ادراک فضا برخوردار است بنابراین اثراتی که فضا و درک آن بر ناخودآگاه می گذارد و همچنین پارادایم های مطرح شده در حوزه ی ادراک فضا، ، زبان فضا، ناخودآگاه، تکرار و پوچی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. و همچنین فرضیه راهبردی این پژوهش مخالفت آشکاری با تلاش هایی دارد که دولت، قدرت سیاسی، بازار جهانی برای همگون سازی آن انجام می دهند . برای این منظور نوشتار حاضر به صورت کتابخانه ای, و توجه به نظریه پردازان معماری و روان شناسی و فلسفه و با استدلال منطقی به نگارش درآمده است. اغلب ایده‌های عصر حاضر از این مفهوم پیروی می‌کنند که مغز نوعی ماشین ادراک است و فرایند ادراک از جهان، درواقع فرایند پیش‌بینی مغز درمورد علل سیگنال‌های حسی است. ریشه‌ی تئوری‌های جدید، فیزیکدان و فیزیولوژیست آلمانی هرمان فون هلمهولتز است که در اواخر قرن 19 پیشنهاد کرد، «ادراک فرایند استنباط ناخودآگاه است». ناخودآگاه مثل گنجیه ی تصاویر جاویدان است. ناخودآگاه رابط میان طبیعت و فرهنگ است. ناخودآگاه از بودن در فضاهای مرده و پوچ رنج می برد.در بدو ورود ما به فضای خلق شده توسط معماری از آنجایی که ناخودآگاه تا آن جا که بتواند در پی کسب لذت است، بدون آن که دربارة چگونگی کسب آن وسواسی به خرج دهد، گرچه ناخودآگاه دنبال راهی برای گریز از نظارت ذهنِ خودآگاه نیز هست. ما به وسیله ی رانه ی شناخت به درکی از جهان ابژکتیو می رسیم حال اگر آن فضا رانه ی شناخت ما را به هیجان وادرا کند رانه ای که ما از طریق آن فضا را درک می کنیم آن گاه ناخودآگاه تحت تاثیر قرار می گیرد.