کاربرد آماره موران عمومی در تحلیل فضایی دمای سطح زمین

در این پژوهش، پس از استخراج دمای سطح زمین در کلانشهر تهران برای دو تصویر لندست tm در دو تاریخ 2/6/1986 و 4/6/2010، تغییرات فضایی دمای سطح زمین با کمک آماره موران عمومی انجام شد. هدف اصلی پژوهش ارزیابی میزان کارآمدی آماره موران در تحلیل فضایی- زمانی داده های دمای سطحی زمین در یک منطقه شهری بود. نتایج نشان داد که داده های دمای سطحی تهران در تمام سطوح تفکیک پذیری مکانی، دارای خودهمبستگی فضایی معنی دار مثبت (در سطح α=0.01 ) هستند. بنابراین فرضیه صفر مبنی بر عدم ارتباط فضایی دمای سطحی تهران رد شده و وجود وابستگی فضایی دمای سطحی تهران تایید شد. پس، داده های دمای سطحی تهران دارای ساختار فضایی بوده و به شکل خوشه ای توزیع شده اند. همچنین نتایج نشان داد که همراه با افزایش اندازه یاخته ها (سلول ها) مقدار آماره ی موران عمومی کاهش یافته است. این بدان مفهوم است که نقاطی که در همسایگی یکدیگر قرار گرفته اند در مقیاس مکانی 120 متر شباهت بسیار زیاد و تفاوت اندکی دارند، اما همراه با افزایش اندازه یاخته ها (سلول ها) اختلاف دمای نقاط همسایه افزایش یافته و رفته رفته شباهت مکانی کم شده است. به عبارت دیگر در مقیاس مکانی 120 متر تعداد و وسعت خوشه بندی قوی تر است و همراه با افزایش اندازه یاخته (سلول) خوشه های کوچک تر محو می شوند و فقط خوشه هایی باقی می مانند که از نظر فضایی وسعت بیشتری دارند. مقایسه مقادیر خودهمبستگی فضایی عمومی بین 1986 تا 2010 نشانگر افزایش مقادیر است. این تغییر حاکی از این است که متغیر دمای سطحی تهران تمایل بیشتری به متمرکز شدن و خوشه ای شدن در فضا پیدا کرده است.