شاخصه های طراحی فضاهای فرهنگی با توجه به تلفیق معماری مدرن و سنتی ایرانی

شیوه معماری سنتی ایران، بیانگر انگیزه اصلی معماران سنتی ایران که انعکاس مفاهیم فرهنگی و باورهای مردم، و به نوعی انعکاس رفتارهای اجتماعی مردم فلات ایران بوده است. فرهنگ در معماری ایرانی، موجب ایجاد فضاهای شهری و فضاهای کاربردی نسبت به نیازهای ساکنان را باعث گردیده است. با مطالعه روند تحولات در معماری ایران، مورد کنکاش قرار دادن فضاهای شهری مورد نیاز در طی قرون گذشته این مطلب را به وضوح بیان می دارد که شهرنشینی در طی قرن گذشته به عنوان الگوی برتر سکونت قرار گرفته است. سابقه به کارگیری معماری درونگرا و برونگرا، در فضاسازی معماری ایرانی، عملکردهای جدیدی را برای ورود تفکر جدید در طرح پلان و نماها موجب گردید. هجوم الگوهای معماری غربی به معماری سنتی ایران در طی سده گذشته، شرایط و امکانات متفاوتی را باعث گردید. بررسی روند این تاثیرگذاری در معماری معاصر از دغدغه های تاریخ نگاران و پژوهشگران حوزه معماری ایران است. تغییر در الگوهای فرهنگی، ایجاد فضاهای شهری مدرن، کاربرد جدید در فضاسازی شهری، ایجاد امنیت و رفاه در ساکنان شهری، و در نهایت تغییر الگوی زندگی شهری در سده معاصر از مهمترین بحث های این مطالعات است. از این مطلب به عنوان تاثیر در معماری ایران، به مسئله مدرنیته در معماری تعبیر گردیده است. آغاز این جریان فکری به اواخر دوران قاجار در ایران نسبت داده می شود، که در این مقوله نیز پژوهشگران اتفاق نظر ندارند. در این میان ایجاد فضاهای فرهنگی با توجه به رخنه شدید معماری مدرن در معماری ایران، نیازمند نوعی انطباق عملکردی و فضاسازی در انبوه هجمه های معماری برای نمایش هویت تاریخی است. طراحی فضای فرهنگی با اصالت و هویت ایرانی و تلفیق با معماری وارداتی، از جمله دغدغه های جامعه معماری ایران است. در این پژوهش با توجه به مطالعات انجام یافته سعی بر معرفی و ایجاد نقاط مشترک در حفظ هویت و فرهنگ با توجه به معماری مدرن گردیده است.