استفاده از انرژی تجدید پذیرباد در معماری پایدار با رویکرد احیای عنصر بادگیر و شوادون در معماری مدرن

در کشور ایران ساختمان ها با توجه به اقلیم و شرایط محیطی ساخته می شوند. آفتاب، باد، رطوبت، سرما و گرما و به طور کلی شرایط آب و هوایی و جغرافیایی، تاثیر مستقیمی در معماری سنتی ایران در مناطق مختلف داشته است. بادگیر از مظاهر و سمبل های علم و تمدن ایرانی است همچنین از عناصر تاریخی معماری ایران می باشد که ابداعی مهم در معماری بومی تلقی می-شود. شوادون از دستاوردهای معماری سنتی دزفول و شوشتر می باشد که با کندن زمین و ایجاد فضاهائی خنک جهت استفاده در طول تابستان های طاقت فرسا بوده است. بادگیر به عنوان یک سیستم سرمایشی، جزیی از ساختمان های مناطق گرم و خشک و یا گرم و مرطوب است که با قرار گرفتن در مسیر باد و هدایت کردن آن، در کاهش دما نقش موثری دارد. این روش به نوعی طبیعی ترین روش تهویه ساختمان است. در این مقاله سعی شده است که با بیان عملکرد بادگیر و شوادون، به جهت اینکه انرژی مصرفی در آنها انرژی تجدید پذیر باد می باشد و برخلاف سوخت های فسیلی تمام شدنی نیست و همچنان نسل های آینده می توانند از آن بهره ببرند، پیشنهاد استفاده از بادگیر و شوادون در بناهای جدید به سبک مدرن ارائه می شود. روش تحقیق در این مقاله توصیفی تحلیلی است.