خانه همچون هویت ساکنان

از دیرباز تا کنون هدف انسان از سکونت علاوه بر داشتن سرپناه، ابراز هویت نیز بوده است. مسکن به عنوان یکی از تعلقات پر ارزش افراد در بر دارنده معانی عمیقی از هویت ساکنان خود است؛ این امکان وجود دارد که ناظران بر اساس کنش متقابل نمادین و با کمک گرفتن از سرنخ های محیطی خصوصیات و هویت ساکنان و کاربران یک محیط را مورد ارزیابی و قضاوت قرار دهند. در این مطالعه با مرور ادبیات موجود در این حوزه قصد داریم ضمن طبقه بندی مطالعات انجام شده، سرنخ‌های داخلی و خارجی مسکن که در تشخیص هویت و ارزیابی از وضعیت ساکنان نقش ایفا می‌کنند را شناسایی کرده و عوامل موثر بر برداشت‌های ناظران را عنوان کنیم. در نهایت به استناد مطالعات موجود، پیشنهاداتی برای جهت‌گیری پژوهش‌های آتی ارائه خواهد شد.