بررسی نقش مداخله مبتنی بر تفکیک خویشتن بر کنترل عاطفه، آشفتگی روانشناختی و هم وابستگی زنان دارای فرزند معلول تحت پوشش مراکز توانبخشی

هدف از انجام این پژوهش بررسی نقش مداخله مبتنی برتفکیک خویشتن بر کنترل عاطفه، آشفتگی روانشناختی و هم وابستگی زنان دارای فرزند معلول تحت پوشش مراکز توانبخشی بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان دارای فرزندمعلول تحت پوشش بهزیستی (مراکز توانبخشی) شهر لامرد بود.. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه آماری پژوهش از بین 30 نفر زن دارای کودک معلول تشکیل می دادند با استفاده از روش تصادفی ساده به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند (گروه آزمایش 15 نفر و گروه کنترل 15 نفر).و گروه آزمایش تحت آموزش مداخله مبتنی بر تفکیک خویش قرار گرفتند، در حالیکه گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسش نامه کنترل عواطف و پرسش نامه هم وابستگی و پرسش نامه آشفتگی روانشناختی بود. پس از انتخاب تصادفی گروه­های آزمایش و کنترل، ابتدا برای هر دو گروه پیش آزمون اجرا گردید، سپس به آموزش مداخله مبتنی بر تفکیک خویش پرداخته شد و پس از آموزش ها مجددا پرسش نامه ها را به واسطه گروه نمونه تکمیل نمودند، در مرحله آخر هم داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که مداخله مبتنی بر تفکیک خویشتن برکنترل عاطفه و ابعاد آن در زنان دارای فرزند معلول تحت پوشش مراکز توانبخشی تاثیر معناداری دارد، مداخله مبتنی بر تفکیک خویشتن برآشفتگی روانشناختی در زنان دارای فرزند معلول تاثیر معناداری دارد، همچنین مداخله مبتنی بر تفکیک خویشتن بر هم وابستگی و ابعاد آن در زنان دارای فرزند معلول تحت پوشش مراکز توانبخشی تاثیر معناداری دارد .