مقایسه روش­های استنتاج فازی و هوش مصنوعی در تعیین پهنه­های سیل­خیز مطالعه موردی؛ استان گیلان

ایران یکی از کشورهایی است که در معرض سوانح طبیعی بسیاری قرار دارد که سیل یکی از جدی­ترین آنهاست. چگونگی پایش و کنترل سوانح، ارزیابی خسارت و امداد رسانی یکی از مهمترین  مشکلات دولت و کارشناسان مدیریت بحران است. در صورت داشتن نظارت مستمر قبل از وقوع،  ارزیابی دقیق در حین و بعد از وقوع سانحه، می توان از دامنه خسارات و هدر رفتن منابع انسانی و مادی جلوگیری کرد. جلوگیری از خطرات ناشی از سیل، ساماندهی و مدیریت سیل در رودخانه­ها و نهایتا به­سازی رودخانه­ها، نیازمند تشخیص و تعیین پهنه­های سیل­خیز است. مدل‌سازی عامل‌مبنا ( (abm رویکردی برای ارائه سیستم­های شبیه­سازی و انتزاعی بمنظور کشف و مطالعه الگوهای برآمده از عوارض مرتبط به محیط­های مورد مطالعه می‌باشد. به عبارت دیگر، مدل‌سازی عامل- مبنا بعنوان رویکردی نوین جهت توسعه­ی ابزارهای شبیه­سازی برای پدیده­های پیچیده در حوزه­های مختلف از جمله بلایای طبیعی، مطالعات بیولوژیکی و شرایط امداد و نجات سیل میتواند مورد استفاده قرار گیرد. در این تحقیق، از دو رویکرد استنتاج فازی با درنظر گرفتن پارامترهای موثر بر وقوع سیلاب با بهره­گیری از داده­های حاصل از سنجش از دور و مدل‌سازی عامل­مبنا برای تهیه نقشه خطر سیل بعنوان راه­کارهای بازدارنده در جلوگیری از مخاطرات سیل در راستای مدیریت و تصمیم­گیری قبل از وقوع سیل استفاده شده است. در نهایت نیز به مقایسه این دو رویکرد و بررسی کارکردهای آنها پرداخته شده است.