ارزیابی و تحلیل پراکنش و توزیع کاربری های اداری – دولتی در شهر زابل با رویکرد آمایشی

موضوع زمین و چگونگی استفاده از آن همواره موضوع و بستر اصلی برنامه ریزی شهری بوده و در حقیقت سرنوشت نهایی طرح توسعه شهری را چگونگی مداخله و نظارت بر نحوه استفاده از زمین رقم می زند و همواره یکی از مسائل اجتماعی اقتصادی و کالبدی در شهرنشینی معاصر را این مقوله تشکیل داده است .برنامه‌ریزی آمایشی نوعی برنامه‌ریزی فضایی است، این برنامه‌ریزی شامل همه سطوح برنامه‌ریزی شهری، ناحیه‌ای، ملی و بین‌المللی است. کاربری زمین به‌عنوان یکی از مولفه‌های مفهومی آمایش سرزمین نیز نوع استفاده از زمین به جهت نوع فعالیت تعریف می‌شود. هدف تحقیق حاضر بررسی نحوه توزیع کاربری های اداری-دولتی شهر زابل با رویکرد آمایش شهری است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی و بررسی‌های میدانی در سطح شهر زابل می‌باشد. در مرحله تحلیل با استفاده از نرم‌افزار arc gis و geo da اقدام به تحلیل فضایی و بررسی نحوه پراکندگی جمعیت و کاربری های اداری- دولتی در شهر زابل نموده‌ایم. نتایج تحقیق حاکی از آن بود که کاربری‌های اداری- دولتی موجود شهر زابل دارای پراکنش عادلانه‌ای در بین نواحی شهری نیست و به‌غیراز ناحیه 2 شهری، بقیه نواحی دارای سهم ناچیزی از این نوع کاربری‌هاست. بنابراین انتظار می‌رود مدیران شهری بیش‌ازپیش متوجه اهمیت توزیع متوازن این کاربری‌ها باشند تا با اقدامات و برنامه‌ریزی‌های آتی خود، توزیع و تخصیص متوازن کاربری اداری – دولتی به هر یک از نواحی با حفظ انسجام عملی این کاربری و در راستای برخورداری عادلانه نواحی شهری از کاربری مذکور گام برداشته و زمینه‌ساز پایداری محیط شوند.