سیر تَطَوُّر منابع حمل و نقل هوایی به روایت اسناد بین المللی

سیستم ورشو مجموعه ای از پیمان نامه های بین المللی هستند که جهت یکسان سازی قوانین حمل و نقل بین المللی از طریق هوا تشکیل شده‏اند. این سیستم در چند مرحله اصلاح شد. اول در 1955 توسط پروتکل لاهه و دیگری در 1971 توسط پروتکل گواتمالایستی اصلاح و مورد باز بینی قرار گرفت. در سال 1975 این کنوانسیون توسط پروتکل های الحاقی – مونترال دوباره اصلاح شد و نهایتاً بوسیله کنوانسیون گوادالاخارا تکمیل شد. اگر چه کنوانسیون ورشو بطور مناسب تدوین شد اما آن برای کشورهای که از کامن‏لا و سیویل‏لا پیروی می‏کردند موجب بروز مشکلات در تقسیم برخی قوانین شد و حتی کنوانسیون در برخی موارد و در حل برخی مشکلات ساکت بود. حال آنکه کنوانسیون ورشو با هدف حذف برخی تعارض قوانین و بمنظور یکسان کردن رژیم مسئولیت مدنی متصدیان حمل و نقل ایجاد شد بود. بخش اول کنوانسیون در مورد رژیم مسئولیت متصدیان حمل و نقل هوایی طی سالیانی توسط اسناد این سیستم مورد بازبینی و اصلاح قرار گرفت. همین مساله تعدد و تکثر کنوانسیون ها و پروتکل ها مورد توجه نگارنده قرار گرفته است که چگونه اسناد مرتبط با حمل و نقل هوایی دوچار تغییر و تحول شده اند.