رشد اخلاقی دانشگاه، اخلاق گفتگویی و شهروندی دانشگاهی گفتگویی

دانشگاه مدرن جایگاهی برای تحقق شناخت حقیقت، تمرین فضیلت و یادگیری مهارت است. در این میان، به‌استثنای یادگیری مهارت‌های فنی مهندسی که منطق خاص خود را دارد، شناخت حقیقت و تمرین فضیلت در بوم زیست دانشگاهی وابسته به امر اخلاقی هستند. منظور مقاله از امر اخلاقی اتیک (ایده اخلاقی)، مورال (رویه اخلاقی)، مورالیتی (اخلاقیات جمعی) و اتوس (رفتار اخلاقی عمومی وفق قواعد فرهنگی، بومی و محلی) است. مسئله‌ی مقاله حاضر این است که چه نسبتی میان رشد اخلاقی دانشگاه و شناخت حقیقت و تمرین فضیلت در دانشگاه متصور است. ایده‏ی مقاله این است که چون این سه از حیث مکانیسم اجتماعی فرهنگی محاط بر آن‌ها به‌نوعی هم‌عنان هستند، می‏توان با دو نظریه‏ی اجتماعی فرهنگی مطرح این مسئله را تحلیل، تفسیر و تبیین نمود. نخست، اخلاق گفتگویی که برای تفسیر شناخت حقیقت لازم است و دوم، نظریه‏ی شهروندی گفتگویی که این نیز برای تحلیل تمرین فضیلت الزامی است. فرض پایه این است که رشد اخلاقی دانشگاه هم به این دو وابسته است و هم به آن دو منجر می‌شود. هدف مقاله‏ی حاضر شرح و بسط چند مضمون کلیدی برای فهم مکانیسم اجتماعی فرهنگی محاط و محیط بر رشد اخلاقی دانشگاه است.