نقش پدیده ی جهانی شدن در تحول فرهنگی جامعه امروز ایران

از دهه هشتاد میلادی با پیشرفت برق آسای تکنولوژی ارتباطات و ظهور پدیده ی جهانی شدن، شاهد چرخش نظری در حوزه های نظریه پردازی علوم انسانی هستیم که به شکل گیری نسل چهارم نظریه پردازی در حوزه ی علوم اجتماعی انجامیده است. این دسته از نظریه پردازان محور اصلی تحلیل های خود را بر پایه فرهنگ استوار ساخته اند و سهم عمده ی نظریه های آنها به ارتباط بین جهانی شدن و فرهنگ اختصاص می یابد.در خصوص ارتباط این دو پدیده سه دیدگاه عمده مطرح است: دیدگاه اول، مختص کسانی است که با عینک مثبت و خوشبینانه به مساله می نگرند و روند جهانی شدن را نهایتاً به سود تمام فرهنگ ها ارزیابی می-کنند. دیدگاه دوم، گروهی را شامل می شود که نگاه دفعی و منفی به روند جهانی شدن دارند و معتقدند جهانی شدن پروژه ای است که به اضمحلال و نابودی خرده فرهنگ های مختلف و استیلای هژمونی فرهنگ غربی و آمریکایی می انجامد. و اما دیدگاه سوی مطرح است که یک دیدگاه انتقادی به شمار می آید. این دیدگاه معتقد است که جهانی شدن در عین حال که فرصت و مجالی فراهم می سازد برای رشد و اعتلای فرهنگ ها، اما از طرفی تهدیدها و محدودیت هایی را هم برای آنها پیش می آورد.در این مقاله سعی داریم با طرح این سه دیدگاه فرهنگی در خصوص جهانی شدن و با استفاده از دو نظریه ی انتقادی حوزه فرهنگی جهانی-شدن؛ نظریه عام گرایی و خاص گرایی رونالد رابرتسون و نظریه ی دو جهانی شدن، به بررسی فرصت ها و تهدید هایی که جهانی شدن برای فرهنگ جامعه امروزه ایران فراهم می سازد و قابلیت ها و پتانسیل های یک فرهنگ فعال و بازیگر در عرصه جهانی شدن بپردازیم.