دو یا چندزبانگی، بومی گرایی و صلح

اگر انسان فاقد زبان باشد در دنیای خود محصور می‌ماند و این نشان می دهد که زبان اگر اهمیتی بیشتر از حواس پنجگانه نداشته باشد، اهمیت آن کمتر نیست. به دلیل اهمیت مجهز بودن به ابزار ارتباطی زبان و نیز به دلیل نقش اساسی زبان اول در شکل‌گیری مفاهیم پایه این مطالعه در چند زیر بخش به بررسی نقش نظری، آموزشی، روانی و جامعه شناختی زبان اول می‌پردازد. سپس عوامل تاثیرگذار بر به کارگیری زبانها را در دنیایی که در آن جهانی شدن مطرح است، بررسی می کنیم تا دریابیم چه ساختارهای قدرتی در پس به کارگیری زبانهای مطرح کنونی هستند و چگونه می توانیم زبان مادری را تا حد آن زبانها توسعه و رونق داد. در مفهوم توسعه، جامعه ای که چندصدایی نباشد و فاقد گفتگوی صداهای مختلف باشد، محکوم به مرگ و نابودی است. رونق و گسترش خرده زبانها دادن آزادی به گویشوران آن زبانهاست. دیدن واقعیت تنوع دو یا چند زبانگی عین واقعیت است. جامعه سالم جامعه ای است که در آن فاصله میان واقعیت با روایت زبانی از واقعیت آن گونه نباشد که واقعیت را تبدیل به یک امر مبهم و نادیدنی کند و روایت از واقعیت را تبدیل به یک روایت تخیلی دروغین نماید. مقاله حاضر بر استحقاق حقوق زبانی گویشورانی تاکید دارد که سخنگویان بومی زبانی به غیر از زبان بومی و رایج استاندارد شمرده می شوند.