بررسی نقش مصرف انرژی تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر بر توسعه پایدار با شاخص رفاه اقتصادی پایدار

در اکثر مطالعات گذشته تولید ناخالص‌داخلی به‌عنوان متغیری برای بیان رفاه و توسعه پایدار یک جامعه مورد استفاده قرارگرفته که در این متغیر نه‌تنها جنبه‌های زیست‌محیطی لحاظ نمی‌گردد بلکه متغیرهای اجتماعی نیز در آن مورد توجه قرار نمی‌گیرد. لذا در این مطالعه با بهره‌گیری از شاخص رفاه اقتصادی پایدار که علاوه بر جنبه‌های اقتصادی و زیست‌محیطی، رفاه اجتماعیِ بین نسلی را نیز در بردارد، به بررسی میزان اثرگذاری مصرف انرژی‌های تجدیدپذیر و مصرف انرژی تجدیدناپذیر بر توسعه پایدار با استفاده از داده‌های ترکیبی شش کشور منتخب عضو اوپک ازجمله: ایران، الجزایر، اندونزی، عربستان سعودی، نیجریه و ونزوئلا طی سال‌های 1995-2016 پرداخته شده است. برای نیل به هدف مذکور، ابتدا با استفاده از تحلیل‌های هم‌انباشتگی وجود رابطه بلندمدت میان متغیرهای مورد بررسی احراز گردیده و سپس ضرایب کوتاه‌مدت و بلندمدتی متغیرها با روش باند کرانه‌ای با وقفه‌های خود توزیعی در فضای داده‌های ترکیبی تخمین زده شد. یافته‌ها نشان می‌دهند که برای کشورهای منتخب، رابطه بلندمدتی میان متغیرهای مصرف انرژی تجدیدپذیر، مصرف انرژی تجدیدناپذیر و خالص صادرات با متغیر وابسته رفاه اقتصادی پایدار رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و هم‌چنین نتایج مطالعه وجود رابطه کوتاه‌مدت بین تمامی متغیرها را تایید کرده است.