تطبیق «نظریه ادراکات اعتباری علامه طباطبایی» با «نظریه غفلت در آثار مولانا»

نظریه ادراکات اعتباری، تلاشی برای تبیین یکی از فعالیت‌های ذهن در جریان معیشت انسان است و بیانگر آن است که آدمی برای رفع نیازهای طبیعی خود، یک سلسله اندیشه‌های پنداری اعتبار می‌کند تا بتواند با طبیعت ارتباط برقرار کند و اساساً بدون ادراکات اعتباری نمی‌تواند در طبیعت و با موجودات دیگر اعم از همنوع و غیر همنوع زندگی کند و به استکمال و رشد فردی و اجتماعی دست پیدا کند. از سوی دیگر، نظریه غفلت در آثار مولانا حاکی از آن است که نوعی از غفلت، ستون و اساس دنیای مادی و لازمه قوام زندگی انسان و پایداری این جهان شناخته می‌شود و بدون این نوع از غفلت، کار و بار زندگی انسان‌ها ویران می‌شود و عمارت این جهان رو به تباهی می‌نهد. هدف از این پژوهش پاسخ به این پرسش است که چه رابطه‌ای میان ادراکات اعتباری و نظریه غفلت از دیدگاه مولانا وجود دارد؟ این پژوهش به ما می‌آموزد که آدمی در هر ادراک اعتباری اعم از اعتباریات پیش از اجتماع و اعتباریات پس از اجتماع، دچار نوعی غفلت یا چشم‌پوشی از پاره‌ای از حقایق پشت پرده‌ی زندگی است. حقایقی که در صورت کشف، نظام اعتباریات را در ذهن انسان به هم می‌ریزد و مانع از زندگی رو به رشد او می‌گردد. تنها رویکردی که می‌تواند مایه پیوند نظام اعتباریات با آگاهی از آن حقایق باشد نگاهی است که به ادراکات اعتباری، معنایی منبعث از حقایق ثابت و مطلق می‌بخشد و به عبارتی آن‌ها را برای انسان معنادار می‌کند به‌گونه‌ای که در ادراکات اعتباری که اساساً پنداری و ساخته ذهن انسان هستند، جلوه‌ای از حقایق ثابت و مطلق نمایان می‌شود.