بررسی مصادیق نعمت از دیدگاه علامه طباطبایی در تفسیر المیزان

نعمت‌، مفهومی گسترده و دارای مصادیق گوناگون می‌باشد. طبق آیات قرآن کریم، شناخت نعمت، سبب بهره‌گیری کامل‌تری از جهان پیرامون می‌گردد. واژه نعمت در اصطلاح به معنای آنچه سبب راحتی و خوبی عیش است، تعبیر می‌شود. واژگانی چون آلاء، احسان، مَنّ، فضل و رزق از بدیل‌های واژه نعمت در قرآن شمرده می‌شود. سنت عطای نعمت و سنت ابتلا به سختی‌ها دو سنت الهی برای آزمایش انسان‌هاست. این پژوهش در پی‌ شناسایی مصادیق نعمت بر اساس دیدگاه علامه طباطبایی در المیزان می‌باشد. در این راستا به تبیین آراء مفسر مذکور پیرامون تعابیر مختلف نعمت پرداخته می‌شود. انواع نعمت از دیدگاه قرآن کریم به دودسته نعمت‌های ظاهری و باطنی تقسیم می‌شود. ازاین‌رو استنباط می‌شود استعمال این نعمات آن‌گونه که سبب قرب و اطاعت الهی گردد مورد نظر خالق بوده است و غفلت و نسیانِ ، تبدیل آن به نقمت را فراهم می‌کند.