معناشناسی رابطه‌ انسان با خدا با رویکرد صفات الهی از منظر علامه طباطبایی

برقراری ارتباط از آغاز آفرینش انسان، به‌عنوان نیاز طبیعی و اساسی او در تعامل با دیگران، همواره مطرح بوده است؛ اما مهم‌ترین رابطه‌ای که انسان‌ها در طول زندگی به دنبال دستیابی به آن هستند ارتباط با مبدا هستی است. در ارتباط انسان‌ها با خداوند مراتبی متصور است، همان‌طور که امام علی (ع) در نهج‌البلاغه انسان‌ها را بر اساس نوع عبادتشان به سه دسته بازرگانان، بردگان و آزادگان تقسیم‌بندی می‌کند؛ درواقع این تفاوت انسان‌ها در نحوه‌ عبادت خداوند، ریشه در نوع ارتباط آن‌ها با خداوند دارد.این مقاله به شیوه توصیفی- تحلیلی و با روش گردآوری اطلاعات به‌صورت کتابخانه‌ای به دنبال پاسخ به چیستی حقیقت رابطه‌ انسان با خدا و به دست آوردن معیاری معرفت‌شناختی در فهم ارتباط انسان با خداوند خصوصاً از منظر علامه طباطبایی می‌باشد، چراکه آگاهی یافتن فرد از نحوه‌ صحیح ارتباط با مبدا هستی، خود مبدا شوق و حرکت اوست همان‌طور که عدم آگاهی، موجب اضطراب و رنج او خواهد بود. برای اینکه انسان‌ها از مرحله‌ تعبد و ارتباط جبری یا غیرآگاهانه با خداوند خارج شوند و به ارتباطی آگاهانه دست یابند، لازم است معارفی نسبت به خداوند متعال کسب کنند که یکی از راه‌های دستیابی به این مهم، شناخت صفات الهی است.