بررسی پایداری اولیه ایمپلنت دندانی: بارگذاری-باربرداری فشاری دوره ای، تصاویر میکروسی تی، و روش همبستگی حجمی دیجیتال

پایداری اولیه ایمپلنت عبارت است از درگیری اولیه مکانیکی میان ایمپلنت و استخوان، که یک پیش نیاز اساسی برای ارزیابی موفقیت ایمپلنت گذاری است. پایداری اولیه به صورت برون تنی با اندازه گیری سفتی و بار بیشینه سازه استخوان-ایمپلنت، قابل بررسی است. فرآیندهایی مانند ایمپلنت گذاری و اعمال بار بر روی ایمپلنت، سبب ایجاد آسیب در استخوان شده و منجر به کاهش پایداری اولیه می شود. هدف این مطالعه، یافتن تاثیر آسیب های ایجاد شده در استخوان بر پایداری اولیه سازه استخوان-ایمپلنت در بارگذاری-باربردای فشاری دوره ای است. بدین منظور، پس از آماده سازی نمونه استخوان-ایمپلنت، آزمون مکانیکی بارگذاری-باربرداری فشاری دوره ای به صورت مرحله به مرحله و جابجایی کنترل بر روی سازه انجام و در هر مرحله، از نمونه تصاویر میکروسی تی ( µct) گرفته شد. در نهایت سفتی سازه و بارنهایی از آزمون مکانیکی و توزیع کرنش پلاستیک در استخوان با مقایسه تصاویر µct در هر مرحله با استفاده از روش dvc محاسبه شدند. نتایج این تحقیق نشان داد، افزایش مرحله به مرحله ی دامنه بارگذاری از صفر تا 96/ 0 میلی متر، سبب کاهش %40 سفتی سازه نسبت به سفتی اولیه و افزایش کرنش پلاستیک در استخوان اطراف ایمپلنت می شود. از نتایج این تحقیق می توان در بهینه سازی طراحی ایمپلنت های دندانی با رویکرد افزایش پایداری اولیه استفاده کرد.