بازنگری در فصل روان درمانی در قرآن از کتاب«قرآن و روانشناسی»، اثر محمد عثمان نجاتی

رابطه قرآن و علم موضوعی است که مدتهاست به عنوان دلمشغولی دانشمندان اسلامی قرار گرفته است. در این میان مباحث علوم انسانی از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و در این راستا اندیشمندان کشورهای مختلف اسلامی به پژوهش و تالیف آثار مرتبط اقدام کرده اند. در این میان کتاب قرآن و روان شناسی نوشته محمدعثمان نجاتی به علت گستره توجه دیگر اندیشمندان به آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. فصل دهم این کتاب، به روان درمانی در قرآن پرداخته است. در این بخش از کتاب در خصوص روان درمانی و اثربخشی دین و دستورات آن به عنوان عامل درمان‌بخش چندین ادعا بیان شده است در حالی که به نظر می‌رسد با تامل در آیات مورد ادعا و منابع قابل استناد در تفسیر علمی، آن‌چه از مباحث روان‌درمانی بر آن تطبیق داده شده است قابل اثبات نیست. در نوشتار پیش‌رو با استناد به تعاریف روان‌درمانی در متون روانشناسی، پژوهش‌های علمی روانشناسی و با توجه به برخی موارد قابل نقد آمده در کتاب، بر تمایز مفهوم سلامت روانی با سلامت اعتقادی، تجربه دین‌دارانه این جهانی با حقیقت دین در نزد خداوند و نیز تمایز هدایت‌بخشی قرآن با درمان‌بخشی به معنای روان‌شناختی تاکید گردیده است.