خودفریبی از دیدگاه قرآن کریم و ارتباط آن با سلامت روان

خودفریبی مساله‌ای نسبتا فراگیر است و آثار مهمی می‌تواند در سلامت‌روان انسان داشته‌باشد. روانشناسان متعددی به این موضوع توجه نشان‌داده‌اند. و آراء بسیار متفاوتی درباره آن ارائه نموده‌اند. پژوهشهای بسیار‌اندکی هم در داخل به موضوع خودفریبی پرداخته‌اند که اغلب از منظر فلسفی و اخلاقی بوده‌است. بررسی این موضوع از منظر روانشناسی بر اساس منبع غنی و بی‌نظیر قرآن‌کریم، می‌تواند بعنوان پژوهشی بنیادی مورد استفاده پژوهشگران قرار‌گیرد. هدف از پژوهش حاضر که بررسی خودفریبی از دیدگاه قرآن‌کریم و ارتباط آن با سلامت‌روان می‌باشد با روش کیفی تحلیل محتوای متن انجام‌گرفته‌است. یافته‌های تحقیق نشان‌دادند که برخی از آیات بصورت مستقیم به موضوع خودفریبی اشاره‌ داشتند و برخی از آیات هرچند که اشاره مستقیم به واژه خودفریبی ندارند، به خلافها و گناهانی که انسان مرتکب می‌شوند اشاره‌دارند که بر مبنای خود آیات قرآن‌کریم همگی نوعی خودفریبی هستند. بنابراین نتیجه ی حاصل از پژوهش بیانگر آن است که همه گناهان و خلاف های انسان نوعی خودفریبی است. فرد هنگام خلاف، به خطا بودن آن آگاه است. اما تصور می‌کند با آن، دیگری را فریب می‌دهد و به نفع خود اوست. در حالی که هر گناهی، به زیان خود فرد است و فرد احساس نمی‌کند که دارد خودش را فریب می‌دهد. انتخاب گناه و خلاف حقیقت، موجب بیماری روانی می‌شود.