حکمت متعالیه: امر واقع اجتماعی

مساله «واقع‌گرایی» برای فلسفه اسلامی آن است که چگونه می‌توان واقعیت اجتماعی را تحلیل کرد که بتواند با هستی شناسی این فلسفه منطبق باشد و پدیده‌های اجتماعی را بر اساس آن بررسی کند. از این رو هدف مقاله حاضر تحلیل امور واقع اجتماعی در حکمت متعالیه است. مدعی نویسنده آن است که نظریه امر واقع اجتماعی با هستی‌شناسی حکمت متعالیه همخوان است. در مقابل این مدعای نظریه ای قرار دارد که فلسفه اسلامی را مناسب برای مطالعه علوم انسانی و اجتماعی نمی‌داند. برای بررسی مدعای فوق از روش اسنادی و تحلیل کلمات فیلسوفان متعالی استفاده شده است. نتیجه حاصل از این نوشته اثبات واقع گرایی در شاخه فلسفه اجتماعی و فلسفه علوم اجتماعی است؛ همان طور که واقع‌گرایی پایه فلسفه اسلامی دانسته شده است. از دستاوردهای این مقاله می‌توان در نظریه پردازی اجتماعی و شاخه فلسفه علوم اجتماعی استفاده کرد.