مقایسه تطبیقی مبانی و اصول توسعه پایدار شهری با اصول شهرسازی اسلامی

پس از فراگیرشدن دین مبین اسلام و تاثیر آن بر فرهنگ و تمدن ساکنین شهرها، سکونتگاهها و محیط های ساخته شده ای در سرتاسر سرزمین های اسلامی به منصه ظهور رسید که امروزه از آنها تحت عنوان شهروشهرسازی اسلامییاد می شود. شهراسلامی دارای صفات و ویژگی های مختلفی در ابعاد کالبدی، اجتماعی، مدیریتی، سیاسی و فرهنگی است که درمطالعات وبررسی های گوناگون به آنها اشاره شده است. با ظهور مدرنیسم و فراگیر شدن آن در سراسر جهان و بویژه کشورهای اسلامی در حال توسعه، تقلید و توسعه برونزا در این شهرها باعث ایجاد ناپایداری در محیط های شهری این سرزمین ها شده است. با مطرح شدن نظریه ی توسعه ی پایدار دراواخرقرن بیستم ودرپی آن شهرهای پایدار، جنبه های اجتماعی،اقتصادی و زیست محیطی و کالبدی منتج از آنها، به طورجدی درمعماری وشهرسازی معاصر مورد توجه قرار گرفته است. سوال اصلی تحقیق این است که مبانی توسعه پایدار شهری بویژه در ابعاد اجتماعی و کالبدی از چه پارادایم فکری نشات می گیرد و تا چه حد با اصول شهرسازی اسلامی انطباق دارد؟ و آیا این ادعا توسعه پایدار شهری همان شهرسازی اسلامی است صحت دارد یا خیر. تحقیق حاضر از نوع تحقیق های کاربردی بوده و با روش توصیفی- تحلیلی و مقایسه تطبیقی صورت گرفته است؛که در آن ضمن تشریح اصول مطرح در شهر اسلامی و نیز ماهیت توسعه ی پایدار و بعد اجتماعی و کالبدی آن، به تحلیل و مقایسه ی آنها پرداخته وبا در نظر گرفتن نقاط قوت هرکدام در ساخت شهرها،به تبیین اصول و راهکارهایی جهت تحقق شهر های اسلامی پایدار مبتنی بر مبانی و ارزشهای اسلامی در دنیای معاصر می پردازد. در نهایت با توجه به این اصول و معیار های مطرح شده، راهکار هایی کالبدی و اجتماعی جهت دستیابی به شهر اسلامی پایدار پیشنهاد می گردد.