تدوین مدل مفهومی خودمرکزیت‌بخشی نابهنجار به خود در منابع اسلامی

هدف پژوهش حاضر تدوین مدل مفهومی ساختاری مرکزیت‌بخشی نابهنجار به خود در منابع اسلامی بود. ابتدا با رویکردی کیفی، در قسمت جمع‌آوری متون و رسیدن به متون برگزیده از روش حوزه‌های معنایی و در قسمت تحلیل متون، از روش تحلیل محتوای کیفی سیه و شانون (2005) به شیوه تحلیل محتوای قراردادی استفاده شد. بدین منظور سه مرحله کدگذاری انجام و 526 کد در مرحله کدگذاری باز، 74 کد محوری در مرحله اول، 15 کد محوری در مرحله دوم، 3 کد انتخابی به عنوان مقوله عمده و 1 مقوله هسته مرکزی شناسایی؛ و مدل مفهومی سازه مرکزیت‌بخشی نابهنجار به خود ترسیم شد. سپس در رویکرد کمی، با به کارگیری روش ارزیابی نظرات کارشناسان، شاخص روایی محتوایی مدل از 11 متخصص به روش نمونه‌گیری هدفمند و گلوله‌برفی سنجیده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که سازه مرکزیت‌بخشی نابهنجار به خود دارای 4 مولفه (خودرضایتی، خودبرتری، خودنمایشی و خودفزونی)، 36 نشانه، 6 شرط علی (عدم شناخت خود یا جایگاه آن، عدم شناخت خداوند یا جایگاه او، خودودست‌داری‌ذاتی، خودکم‌بینی، علاقه ذاتی به دیده شدن، بی‌نهایت‌طلبی‌ذاتی) و 11 پیامد میباشد.