رهیافت انسان شناختی درباره نحوه تصرف انسان در طبیعت

انسان ضرورتاً به تصرف در طبیعت جهت تولید صنعت یا تامین سایر نیازهای خود نیازمند است. از طرف دیگر تصرفات انسان نمی تواند بی حد و مرز و به هر صورتی باشد بلکه دارای محدودیت ها و مرزهای تعریف شده ای است؛ اکنون این سوال پیش می آید که کیفیت تصرف بشر در طبیعت چگونه باید باشد؟ پاسخ به این سوال می تواند از منظرهای گوناگون مطرح شود. در این مقاله با طرح رویکرد انسان شناختی درصدد ارائه یک پیشنهاد هستیم. این رویکرد درصدد است تا با رجوع به ساختار خلقت انسان، محورهای کلی تصرفات بشر در طبیعت را تبیین کند. از آن جا که صنعت برای انسان است لذا شناخت انسان و اصول حاکم بر آن می تواند نحوه مواجهه ما را با جهان ترسیم کند. برای این منظور دو مدل برای تبیین نحوه تصرف در طبیعت و مواجهه با صنعت بیان می‌شود: الف) مدل اول از طریق رابطه نفس و بدن: بر این اساس تبیین ساختار حاکم بر نفس و بدن، محدوده تصرفات و کیفیت تعامل انسان با طبیعت و صنایع را روشن می کند. ب) مدل دوم مکانیسم کلی حاکم بر ساحت جسمی انسان. در این مدل با تامل در اصول حاکم بر جسم انسان یکسری احکام کلی مواجهه با طبیعت استنباط می‌شود.این بحث می تواند به عنوان مبنایی برای مسئله اخلاق و تکنولوژی بر اساس رویکرد فلسفی قرار گیرد.